کوشا پسرم همیشه به یاد داشته باش...

     مدتی پیش، در المپیك سیاتل،9 ورزشكار دو و میدانی كه هركدام گرفتار نوعی عقب ماندگی جسمی یا روحی بودند، بر روی خط شروع مسابقه دو 100 متر ایستادند، مسابقه با صدای شلیك تفنگ، شروع شد.

هیچكس ، آنچنان دونده نبود، اما هر نفر میخواست كه در مسابقه شركت كند و برنده شود.

آنها در ردیفهای سه تایی شروع به دویدن كردند، پسری پایش لغزید ، چند معلق زد و به زمین افتاد، و شروع به گریه‌ كرد.

هشت نفر دیگر صدای گریه او را شنیدند.

حركت خود را كند كرده و از پشت سر به او نگاه كردند...

ایستادند و به عقب برگشتند... همگی...

دختری كه دچار  سندرم دان (ناتوانی ذهنی) بود كنارش نشست،

او را بغل كرد و پرسید "بهتر شدی ؟"

پس از آن هر 9 نفر دوشادوش یكدیگر تا خط پایان گام برداشتند.

 تمام جمعیت روی پا ایستاده و كف زدند. این تشویقها مدت زیادی طول كشید.

شاهدان این ماجرا، هنوز هم در باره این موضوع صحبت میكنند. چرا؟

زیرا از اعماق درونمان میدانیم كه در زندگی چیزی مهمتر از برنده شدن خودمان وجود دارد.

مهمترین چیز در زندگی، كمك به سایرین برای برنده شدن است.

حتی اگر به قیمت آهسته تر رفتن و تغییر در نتیجه مسابقه ای باشد كه ما در آن شركت داریم.

کوشا پسرم همیشه به یاد داشته باش شعله یک شمع با افروختن شمع دیگری خاموش نمی شود... 

و خداوند نگهبانمان باد...